Απο την Μαρία Μεταξά
28/09/2020
Ο όγδοος solo δίσκος του καλλιτέχνη είναι ένα άλμπουμ πλούσιο και ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό, όπου η βαρύτητα των στίχων εξομαλύνεται από τον ηλεκτρονικό ήχο, τα synths και τις upbeat μελωδίες.
Πέντε χρόνια μετά το υπέροχο «Carrie & Lowell», έχουμε επιτέλους τον όγδοο solo δίσκο του Sufjan Stevens, το «The Ascension», που κυκλοφόρησε στις 25 Σεπτεμβρίου από την Asthmatic Kitty Records. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε από τον καλλιτέχνη στο σπίτι του και είναι μία εξομολόγηση υπαρξιακής κρίσης και αγωνίας, η οποία εκφράζεται μέσα από ατμοσφαιρικές μελωδίες, distorted synths και ηλεκτρονικά drum beats.
Το δυσοίωνο εναρκτήριο «Make Me an Offer I Cannot Refuse» ακολουθεί το πιο τρυφερό «Run Away With Me», με μελωδίες που θυμίζουν pop των ‘00s. Στη συνέχεια, ανεβαίνουν οι ρυθμοί με το «Video Game». Η διάθεση γίνεται πιο νωχελική στο «Tell Me You Love Me» και στο μελαγχολικό «Die Happy» που έπεται· εδώ ανάμεσα σε πολλαπλές επαναλήψεις με έντονο reverb επαναλαμβάνεται ο ίδιος στίχος —«I want to die happy»—, και μας θυμίζει το «We’re all going to die» στο τέλος του «Fourth of July».
Αργότερα φτάνουμε στο «Sugar»: Ως τώρα, οι στίχοι είναι ως επί το πλείστον απλοί, επαναλαμβανόμενοι σαν mantra, καθώς ο σκοπός είναι το καθολικό μήνυμα. «Τα προβλήματά μας δεν είναι πια προσωπικά, είναι παγκόσμια», έχει δηλώσει ο ίδιος. Στο «The Ascension», όμως, ο Stevens θυμίζει πολύ περισσότερο τον εαυτό του:
«To think I was acting like a believer / When I was just angry and depressed
[…]
I thought I could change the world around me»
Μέσα στην απλότητά του, το κομμάτι αναδεικνύει την ιδιαίτερη γοητεία του τραγουδοποιού: τραγουδά για την ύπαρξη με ευλαβική τρυφερότητα, σαν να απευθύνεται σε αγαπημένο πρόσωπο, που άλλοτε κοιμάται και δε θέλει να το ξυπνήσει και άλλοτε του φωνάζει παραπονεμένα για να τον προσέξει. Η φωνή του ακούγεται πληγωμένη, καθώς απαρνείται πλήρως την πίστη του και στρέφεται πλέον στον εαυτό του.
Το πρώτο single και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου χαρακτηρίστηκε από το δημιουργό του ως «τραγούδι διαμαρτυρίας απέναντι στην αρρώστια της αμερικανικής κουλτούρας». Στο «America», μέσα σε 12.30 λεπτά (!), ανάμεσα σε ηλεκτρονικές αρμονίες και ζωντανά τύμπανα, φανερώνεται ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να πιστέψει πια σε τίποτα, καθώς βλέπει τι συμβαίνει στον κόσμο ―και εν προκειμένω, στην Αμερική. Ωστόσο, η επαναλαμβανόμενη έκκληση «Don’t do to me what you did to America» μαρτυρά μια ελπίδα σωτηρίας.
O Sufjan Stevens είναι ένας καλλιτέχνης που εξελίσσεται συνεχώς, τόσο μουσικά όσο και προσωπικά. Εδώ εμφανίζεται πολύ πιο ώριμος, και εκτός από την απογοήτευση, εκδηλώνει μια σαρκαστική διάθεση αμφισβήτησης. Τα τραγούδια πάλλονται και αντηχούν: άλλοτε βαριά και απογοητευμένα, και άλλοτε ανάλαφρα, ειρωνικά ελπιδοφόρα, μας δίνουν μια καλειδοσκοπική ακουστική εμπειρία που μοιάζει με αιώρηση στο διάστημα ―ή μάλλον, μακριά πάνω από το χάος του 2020.
