Λίγο πριν την εμφάνισή της στην Αθήνα, η αγαπημένη Beth Hart μιλά στο pepper966.gr για τον τρόμο της πανδημίας, τις μουσικές της επιρροές, και για τον τρόπο που μεγάλωσε.
Απο την Μαρία Μεταξά
01/06/2022
Γεννημένη στις 24 Ιανουαρίου του 1972 στο Los Angeles, με 10 σόλο δίσκους στο ενεργητικό της και συνεργασίες με ονόματα όπως oι Joe Bonamassa και Jeff Beck, η Beth Hart έρχεται το Σάββατο 4 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων της Αθήνας για να ερμηνεύσει κομμάτια από τον τελευταίο της δίσκο διασκευών, αλλά και προηγούμενα αγαπημένα άλμπουμ όπως τα «War In My Mind», «Seesaw» και «Leave The Light On»
Σε τι φάση σε πετυχαίνουμε;
Μόλις γύρισα από περιοδεία και η ζωή είναι τέλεια και απαίσια ταυτόχρονα, όπως πάντα! Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, προσεύχομαι αρκετά, μιλάω με τον ειδικό τραύματός μου, μιλάω με τους φίλους μου και παίζουμε μουσική. Στην πανδημία, τα τρία genres που με βοήθησαν περισσότερο ήταν πολύ βαριά ροκ ―τύπου Sepultura, Pantera, Rammstein―, διάφορα gospel ―ανακάλυψα την Cali Day, φοβερή ερμηνεύτρια― και τέλος, παλιό ραπ: Prozak, Suga Free.
Η hard rock με βοήθησε με το θυμό, η ραπ με το να τον εκτονώνω, και η gospel μου θύμισε πως ο Θεός ποτέ δε μας δίνει πράγματα που δεν αντέχουμε. Αν είναι πολύ δύσκολα, μας βγάζει από τη μέση! Ακόμα κι αν δεν πιστεύεις στο Θεό, αυτός είναι πάντα εκεί. Αλλά γενικά η όλη κατάσταση ήταν βάρβαρη, κι ακόμα είναι…
Είσαι γνωστή για τις πολύ δυνατές σου συναυλίες. Πώς ήταν για σένα που δεν μπορούσες να παίξεις ζωντανά για δύο χρόνια;
Δεν ήταν τόσο το ότι δεν μπορούσα να παίξω ζωντανά, αλλά το ότι μου έλειπαν οι συνεργάτες και η μπάντα μου.
Φοβόμουν, όλοι θα πεθαίναμε ―και τόσοι άνθρωποι πέθαναν… Αυτό που με τσάκισε περισσότερο ήταν το γεγονός πως όλοι εκείνοι οι καταπληκτικοί άνθρωποι ξεκίνησαν να κάνουν πορείες, στις Η.Π.Α., στην Ευρώπη, στην Αφρική… Στο όνομα της ισότητας μεταξύ λευκών, μαύρων, γκέι, τρανς, λατίνων, ασιατών, και όλων των διαφορετικών ανθρώπων. Ήταν τόσο όμορφο αυτό, και τόσο τρομερό το πόσοι άνθρωποι απέρριψαν αυτόν τον αγώνα! Αυτό μ’ έκανε να νιώσω ντροπή και θυμό, και θλίψη. Ήταν σαν να απορρίπτει κάποιος το ηλιοβασίλεμα, ή έναν κήπο…
Αυτό που δεν είχα καταλάβει πόσο μου έλειπε μέχρι που γύρισα στη σκηνή ήταν η δυνατότητα να μοιράζομαι ιστορίες ευαλωτότητας και να κάνω τον κόσμο να γελάει ―πράγματα που έχουν θεραπευτική επίδραση πάνω μου. Όταν λέω μια σκοτεινή ιστορία με μια δόση χιούμορ, και ακούω τον κόσμο να γελάει… Αισθάνομαι αμέσως πως δεν είμαι μόνη.
Ο τελευταίος σου δίσκος είναι το «Α Tribute to Led Zeppelin», με φοβερές διασκευές! Από όλα τα κομμάτια του άλμπουμ, ποιο ήταν εκείνο που ήθελες πάντα να ερμηνεύσεις;
Χαίρομαι πολύ που το ρωτάς αυτό! Ξέρεις, δε μεγάλωσα με Led Zeppelin· τους έμαθα από τα παιδιά της γειτονιάς, και τον αδερφό μου. Τα δύο τραγούδια που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση όταν ήμουν μικρή ήταν το Babe (I’m Gonna Leave You), που μου θυμίζει τον πατέρα μου, και το Black Dog, που το λατρεύω! Σκεφτόμουν πως αν ποτέ έχω μια πολύ δυνατή, ροκ φωνή, θέλω πολύ να το τραγουδήσω ―στις μούρες κάποιων ανθρώπων! Μπορεί να είμαι γυναίκα, αλλά μην παίζεις μαζί μου κ****λη!
Ξέρω πως ξεκίνησες με σπουδές κλασικής μουσικής· έπαιζες τσέλο, σωστά;
Τσέλο και πιάνο! Πιάνο ξεκίνησα να παίζω όταν ήμουν τεσσάρων, και στη δ’ δημοτικού άρχισα να μαθαίνω τσέλο. Συνέχισα να παίζω σε ορχήστρες μέχρι τη γ’ γυμνασίου, οπότε και παράτησα το σχολείο. Έκανα και μαθήματα για τραγούδι, το όνειρό μου ήταν να γίνω τραγουδίστρια της όπερας!
Ήθελα επίσης να γίνω μαέστρος· δε μ’ ενδιέφερε ιδιαίτερα το τσέλο γιατί ήξερα πως δεν είχα αρκετό ταλέντο, το ίδιο και με το πιάνο. Αν και μελετούσα, δεν έμαθα ποτέ να διαβάζω [μουσική]. Ξεγελούσα τη δασκάλα μου για χρόνια, μέχρι που κατάλαβε ότι δεν μπορούσα να διαβάσω και θύμωσε, και με έδιωξε ―η κυρία Davies!
Στα 12-13 μου ξεκίνησα να μελετώ την όπερα, με τη Rhonda Dylan. Λατρεύω αυτή τη μουσική, εκεί βρίσκονται οι αγαπημένοι μου ερμηνευτές. Η Callas, o Bocelli, o Pavarotti. Σήμερα, η αγαπημένη μου είναι η Barbara Hanigan: θεέ μου, είναι ιδιοφυία! Είναι η καλύτερη τραγουδίστρια της όπερας στον κόσμο, και είναι και φοβερή μαέστρος. Μερικές φορές, τραγουδάει ενώ καθοδηγεί την ορχήστρα. Είναι απίστευτη!
Η δασκάλα μου μού είπε: Beth, σου αρέσει υπερβολικά πολύ να κάνεις τα δικά σου με την όπερα. Δεν πρέπει να το κάνεις αυτό, είναι ασέβεια. Αυτή η μουσική είναι γραμμένη από τους σπουδαιότερους μουσικούς όλων των εποχών με ένα συγκεκριμένο τρόπο, για να μελετάται με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Αν θες να παίζεις και να κάνεις τα δικά σου, προτείνω απλώς να γράψεις τη δική σου μουσική.
Έγραφα μουσική στο πιάνο από τα τέσσερά μου χρόνια, αλλά ποτέ δεν τραγουδούσα. Δεν έβαζα στίχους, ούτε είχα προσπαθήσει να τραγουδήσω δική μου μουσική. Μελοποιούσα την ποίηση της αδερφής μου, Susan. Τότε η κυρία Dylan με έδιωξε, λέγοντάς μου πως είμαι στο λάθος μονοπάτι.
Σε κάποια γενέθλια της αδερφής μου ―η οποία είναι απαίσιο άτομο―, όταν ήμουν 15-16, έπρεπε να φύγω για να πάω να παίξω σε κάποιο κλαμπ. Εκείνη μου είπε πως αν έφευγα, θα έπαιρνε πίσω όλους τους στίχους της. Εκείνη τη μέρα αποφάσισα πως θα βάζω δικούς μου στίχους στα τραγούδια μου, για να μην απειληθώ ξανά από κανέναν. Δεν έβαλα ποτέ ξανά μουσική σε στίχους άλλων.
Πιστεύεις πως χρειάζεται να ξέρεις να παίζεις μουσική, για να παίζεις μουσική;
Όχι! Ο Bocelli είναι τυφλός, επομένως δεν ξέρει να διαβάζει μουσική ―αλλά είναι ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές όπερας όλων των εποχών. Ο Ray Charles, ο Stevie Wonder, δύο από τους σπουδαιότερους τραγουδοποιούς όλων των εποχών ―δεν ξέρουν να διαβάζουν μουσική γιατί είναι τυφλοί!
Νομίζω πως μόνο για την κλασική μουσική και την τζαζ θεωρώ πως είναι απαραίτητο να μελετάς ―κι αν είσαι τυφλός, να ακούς.
Ζούμε στην εποχή των πλατφορμών streaming και των αυτοματοποιημένων playlists. Πιστεύεις πως έχει αλλάξει εντελώς ο τρόπος που ακούμε μουσική;
Ναι, και το λατρεύω αυτό! Στην αρχή δε μου άρεσε, γιατί δεν είναι στην ανθρώπινη φύση να της αρέσει η αλλαγή. Αλλά η αλλαγή είναι απαραίτητη, αλλιώς θα μέναμε στάσιμοι.
Τα social media μπορούν να είναι σατανικά, γιατί οι άνθρωποι μπορούν να είναι μα***ες και νταήδες. Από την άλλη, τα social media μπορούν να σε γεμίσουν έμπνευση και χαρά! Ανακάλυψα πολλούς καλλιτέχνες από το YouTube, και μου αρέσουν και οι αντιδράσεις σε καλλιτέχνες. Φίλοι μου στέλνουν και αστεία πράγματα από το TikTok, και πάντα μου φτιάχνουν τη διάθεση. Σε γενικές γραμμές προτιμώ το YouTube από το Spotify, γιατί θέλω να βλέπω τους καλλιτέχνες να ερμηνεύουν.
Μπορείς να μου πεις ποιοι είναι οι 5 αγαπημένοι σου δίσκοι που σου έρχονται στο μυαλό;
Ω θεέ μου!
Μην το σκεφτείς πολύ!
Λοιπόν, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι σονάτες του Beethoven για πιάνο, αυτό είναι το νούμερο 1. Στο νούμερο 2 έρχεται η Etta James με τα «Blues In The Night»: The Early Show & The Late Show, ηχογραφημένα μπροστά σε κοινό 50 ατόμων ―είναι απλά φανταστικό. Στην τρίτη θέση μάλλον θα ήταν το live άλμπουμ της Billie Holiday, «Gloomy Sunday», καταπληκτικός δίσκος! Στο νούμερο 4 θα βρισκόταν κάτι σε πολύ σκληρό ροκ, άρα μάλλον θα ήταν Pantera, το επίσης live album «101 Proof».
Tώρα, ποιο θα ήταν το πέμπτο άλμπουμ… Είναι τόσο δύσκολο, γιατί υπάρχουν τόσα πολλά είδη που λατρεύω. Θα μπορούσε να είναι είτε το «Earth Crisis» είτε το «True Democracy» της ρέγκε μπάντας Steel Pulse.
Τρία από τα πέντε άλμπουμ ήταν ζωντανές ηχογραφήσεις, αυτό μοιάζει καθοριστικό. Όταν ξεκίνησες να παίζεις σε μαγαζιά, ήσουν στην ηλικία των 15 ετών. Ήταν τρομακτικό;
Τίποτα δεν ήταν πιο τρομακτικό από την παιδική μου ηλικία. Η μουσική βιομηχανία και το να γίνεις μέλος της, τίποτα από αυτά δεν πήγε να με φοβίσει ούτε λίγο, ποτέ. Είναι σαν την Disneyland σε σχέση με το πώς μεγάλωσα…
Η ιστορία πάει ως εξής: είχα κάνει ακρόαση για μια σχολή Παραστατικών Τεχνών όταν ήμουν 14, και κατάφερα να μπω. Αλλά γνώρισα αυτό το απαίσιο άτομο, ο οποίος είναι δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου και κατέληξα να μετακομίζω από το Los Angeles στο Brooklyn στη Νέα Υόρκη με αυτόν, και η μητέρα μου υπέγραψε ώστε να του δώσει την κηδεμονία μου. Ήταν πάρα πολύ παραβιαστικός· κατέφυγα στην ηρωίνη, έμεινα έγκυος και μετά διέφυγα και γύρισα πίσω στο Los Angeles, και πήγα τελικά στη σχολή.
Εκεί ήταν που γνώρισα τον καλύτερό μου φίλο, το Ron. Τότε ήμουν 15, και ο Ron μου είχε πει ότι θα μπορούσαμε να παίξουμε σε κάποια μέρη στο Hollywood, αλλά χωρίς να βγάλουμε χρήματα. Εκείνη την περίοδο, η μητέρα μου είχε παντρευτεί και είχε μετακομίσει μακριά, οπότε δεν είχα καθόλου χρήματα. Δούλευα σε ένα γραφείο, καθάριζα τις τουαλέτες αλλά δεν έβγαζα και πολλά χρήματα. Αυτό που μπορούσες να κάνεις τότε, ήταν να πηγαίνεις σε μερικά κλαμπ κάθε βράδυ, όπου υπήρχε ένα είδος μικρών μουσικών διαγωνισμών. Έδινες τη μουσική σου στη μπάντα, παίζατε ένα τραγούδι, και αν αρέσατε στο κοινό, δημιουργούσαν μια ουρά και έρχονταν να σου δώσουν μερικά δολάρια ―αν δεν τους άρεσες, σε πετούσαν έξω.
Αυτό δεν σήμαινε βέβαια ότι δεν μπορούσες να ξαναπάς στο ίδιο κλαμπ την επόμενη εβδομάδα, αλλά σίγουρα δεν μπορούσες να πας ξανά το ίδιο βράδυ. Κάποια βράδια που είχε διαγωνισμούς, αν κέρδιζες, μπορούσες να βγάλεις, ας πούμε, πενήντα δολάρια. Οπότε κάναμε αυτό, και ήταν καλό, όχι μόνο επειδή βγάζαμε χρήματα, αλλά ήταν κι αναγκαίο γιατί όλοι ήταν καταπληκτικοί μουσικοί, κι έτσι μάθαμε κι εμείς να συνεργαζόμαστε με τους καλύτερους. Αυτό ήταν το ξεκίνημά μου!
Με ποιους καλλιτέχνες θα ήθελες να συνεργαστείς ―μπορείς να διαλέξεις από εκείνους που είναι εν ζωή αλλά και εκείνους που δεν είναι.
Ο πρώτος θα ήταν ο Leonard Cohen· θα ήθελα απλά να του φέρνω καφέ, ή να του τρίβω τα πόδια! Ο δεύτερος θα ήταν ο Tom Waits: πανέξυπνος, φοβερή φωνή και φοβερό χιούμορ.
Έχεις αντιμετωπίσει ποτέ σεξισμό στη μουσική βιομηχανία;
Ποτέ δεν έχω αισθανθεί ότι με κακομεταχειρίζονται επειδή είμαι γυναίκα στη μουσική βιομηχανία. Αλλά νομίζω πως ο λόγος που δεν το έχω αισθανθεί ―και αυτό μου το επεσήμανε η μητέρα μου― είναι επειδή έχω τόση πολλή αυτοπεποίθηση ως γυναίκα που δεν αισθάνομαι καμία ανισότητα απέναντι στους άντρες. Επίσης, τους εμπιστεύομαι· οπότε ίσως απλά δεν το παρατηρώ.
Γενικά, οι άντρες αποφεύγουν το να μου φέρονται άσχημα, γιατί δίνω την εντύπωση της δυνατής. Έχω μάθει πως όταν γνωρίζεις κάποιον στη βιομηχανία, πρέπει να κάνεις πολύ δυνατή χειραψία· είναι σαν να του λες: Σε σέβομαι, αλλά θα με σέβεσαι κι εσύ. Αν όχι, την κάνω.
