Η δική μου Amy

01/04/2024

Με αφορμή την avant premiere της ταινίας για τη ζωή και τη μουσική της Amy Winehouse, οι παραγωγοί του Pepper 96.6 μοιράζονται μαζί μας ιστορίες και  συναισθήματα για το κορίτσι με τη μοναδική φωνή και τη συναρπαστική ιστορία, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή τον Ιούλιο του 2011.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ – ΤΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΟΥΤΣΟΣ (07.00- 10.00)

Aν δει κάποιος τις πρώτες συνεντεύξεις της Amy Winehouse, θα διαπιστώσει ότι ήταν ένας άνθρωπος που πέρα από πέρα από τις τεράστιες υποσχέσεις που έδινε στην αρχή της καριέρας της, είχε απίστευτη αυθεντικότητα. Μια τραγουδίστρια που τη θαύμαζες για την αγνή δύναμη και την υψηλή ζωτικότητα της καρδιάς και του μυαλού της και την ικανότητά της να μεταμορφώνει τα πάντα σε μουσική.

Αυτό που χαρακτήριζε την Amy ήταν η ψυχή της. Και είναι αυτή που αναδεικνύεται στο «Back to Black». Πόσο δυνατός δίσκος ! Πόσος πόνος!  Το «Wake Up Alone» εξακολουθεί να στοιχειώνει την ψυχή όσων το ακούν ενώ χωρίζουν. Λίγα τραγούδια αποτυπώνουν καλύτερα το αληθινό συναίσθημα του να χάνεις κάποιον που αγαπάς.

Η Amy χρειαζόταν όμως προστασία, ένα εμπόδιο στις αρνητικές επιρροές που μπήκαν στο δρόμο της. Είναι ένα σημαντικό μάθημα για τους υπόλοιπους από εμάς, ότι σε οποιαδήποτε ηλικία, σε οποιαδήποτε κατάσταση, όλοι χρειαζόμαστε προστασία, τόσο εσωτερική όσο και εξωτερική όπως και καθοδήγηση και ενθάρρυνση, για να αποφύγουμε τις αρνητικές επιρροές και να παραμείνουμε στα θετικά που συναντάμε στο μονοπάτι της ζωής. Φανταστείτε τι θα μπορούσε να κάνει η Amy Winehouse αν ζούσε άλλα 50 χρόνια! Θοδωρής

Το ημερολόγιο μου γράφει τα εξής:

Άνοιξη του 2011 ανακοινώνεται ότι η Amy Winehouse και ο Moby θα έρθουν για συναυλίες στην ελλάδα στις 22 Ιουνίου.
Εισιτήρια 50 ευρώ, προπώληση, πανικός και οι περισσότεροι έχουμε το μαγικό χαρτάκι στο χέρι μας.
Η περιοδεία της δεν πάει καλά. Στη μία συναυλία ξεχνάει τους στίχους, στην άλλη αργεί να εμφανιστεί, ενώ στις περισσότερες παραπατάει.
18 Ιουνίου χαιρετάει το κοινό στη Σερβία με ένα: «Γεια σου Αθήνα». Με το ζόρι αντέχει 43 λεπτά στη σκηνή. Ήταν και η τελευταία της εμφάνιση.
19 Ιουνίου ακυρώθηκαν τα live της Κωνσταντινούπολης (20/6) και της Αθήνας (22/6).
23 Ιουλίου… η τελευταία της εμφάνιση σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο. Τάκης 

ΒΑΡΒΑΡΑ ΣΑΒΒΙΔΗ (12.00 – 14.00)

Πώς να ξεχωρίσει κανείς ένα μόνο από τα κομμάτια της Amy Winehouse, όταν το δεύτερο μόλις άλμπουμ της ήταν γεμάτο με τόσα διαμάντια;

Η εμπνευσμένη συνεργασία της με τον Mark Ronson στην παραγωγή του δίσκου Back to Black, θεωρείται πλέον ιστορική για την ποπ μουσική του 21ου αιώνα. Κι αν με το πρώτο άκουσμα του Rehab, του πρώτου σινγκλ που κυκλοφόρησε από εκείνο το άλμπουμ, γνωρίσαμε ένα σπουδαίο δείγμα του χαρακτηριστικού πλέον ήχου της Amy, ήταν η κυκλοφορία του κομματιού που χάρισε στον δίσκο τον τίτλο του, Back to Black, εκείνη που έκανε τους πάντες να μιλούν για εκείνη. Η ευφυής εισαγωγή του Mark Ronson με τα πλήκτρα, τα τύμπανα και το ντέφι δημιουργεί μια σκοτεινή ένταση, που κορυφώνεται με τη μελωδική γραμμή και τους στίχους που εμπνεύστηκε και ερμήνευσε μοναδικά η Amy με τη βαθιά, σόουλ φωνή της. Ένα ηχητικό σύμπαν που θυμίζει τις τζαζ γυναικείες μπάντες και την wall of sound αισθητική των μεγάλων μαστόρων της δεκαετίας του ’60. Ένα κομμάτι, όπως κι όλος ο δίσκος, που έγινε με το πρώτο άκουσμα κλασικό.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΕΦΑΛΑΣ (14.00 – 16.00)

Νοέμβριος του ’21, δειλά δειλά στις πρώτες post-covid προσπάθειες για επιστροφή σε εκείνο που θεωρούσαμε παλιότερα κανονικότητα και αποφασίζω να τολμήσω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό,  απόλυτα στοχευμένος ο προορισμός, Λονδίνο, με σκοπό να προλάβω να επισκεφτώ μια one-off έκθεση αφιερωμένη στην Amy Winehouse. O τίτλος της ηταν Αmy: Βeyond the Stage.

Θα εξελισσόταν για μόλις 5 μήνες στο Design Museum στο Kensington, όπως όριζε και ο τίτλος της έκθεσης, θέμα της η Amy πέρα από την σκηνική παρουσία της, και ήταν μοναδική ευκαιρία να βρεθώ μόλις μερικά μέτρα μακριά από τα προσωπικά αντικείμενα της Amy Winehouse που για μια και μόνη φορά θα εκτίθονταν σε δημόσια θέα, μιας και ανήκαν ήδη σε προσωπικές συλλογές.

3,5 ώρες πτήσης μετά, αρκετές τριπλές μάσκες και σχεδόν ασφυξία σε ένα αεροπλάνο που όλοι μας φοβόμασταν πόσος κοβιντ μπορεί να περιφερόταν στην καμπίνα, βρίσκομαι σε ένα ελαφρώς μουδιασμένο Λονδίνο και σχεδόν από το αεροδρόμιο στην έκθεση φόρο τιμής στην Αmy.

Αντίκρισα κάτι σαν λαϊκό προσκύνημα, ενώ το παραμικρό έκθεμα είχε μια σημαντικη ιστορία να πει.

Ηχογραφήσεις από την πρώιμη καριέρα της, τα εφηβικά της σημειωματάρια με στίχους, τα βινύλια της με όλες τις μουσικές επιρροές της, όπως η Dinah Washington, η ποπ των ’60s και η Motown, αλλά και ρούχα που φόρεσε στις μεγαλύτερες εμφανίσεις της, ετσι ως υπενθύμιση πως η Amy Winehouse επηρέασε με τα ρετρό & rock n’ roll outfits της και τη μόδα.

Στην έκθεση, σε περίοπτη θέση και η γνωστή μπλε Daphne Fender Stratocaster κιθάρας της.

Τελειώνοντας το ολοήμερο σχεδόν με τα Amy memorabilia στην έκθεση, εβαλα πλώρη για το Camden, στην αγαπημένη της παμπ, εκεί που συνήθιζε να κάνει τα break της απο τους μουσικούς πειραματισμούς της.

Κάτι σαν “λίγο Amy ακόμα”, πίσω από το μπαρ, καδραρισμένη μια χειρόγραφη σημείωση/αφιέρωση της ίδιας.

ΚΟΣΜΑΣ ΔΕΒΕΛΕΚΓΑΣ (16.00 – 18.00)

Μια από τις πιο αγαπημένες μου ηχογραφήσεις της Amy Winehouse, είναι η διασκευή του “The Girl from Ipanema“, που κυκλοφόρησε στο άλμπουμ “Lioness: Hidden Treasures” τον Δεκέμβριο του 2011, λίγους μήνες μετά το θάνατό της. Με την πολύ ιδαίτερη ερμηνεία της, η Αmy έδωσε μια νέα πνοή στην κλασική επιτυχία του Antônio Carlos Jobim, δημιουργώντας μέσα από τη μουσική αφήγησή της μια ξέγνοιαστη διάθεση, ζωγραφίζοντας μια εικόνα της Amy ακριβώς όπως όλοι θα θέλαμε την θυμόμαστε.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΜΟΝΙΔΗΣ (20.00 – 22.00)

Το προσωπικό μου αγαπημένο διαμαντάκι της Amy:“Me & Mr Jones. Αν και στο Back to Black ξεφεύγει  από το jazz ύφος του frank – tο είχε δηλώσει και η ίδια άλλωστε λίγο μετά την κυκλοφορία του: “πλέον δεν είμαι eνα jazz girl” – με αυτό εδώ ομως επιστρέφει στις ρίζες της.
Το έγραψε  για τον Αμερικανό ράπερ Nas με τον οποίο ήταν ποιλύ στενοί φίλοι και συνεργάτες.
Μέσα απο τους στίχους, καταλαβαίνουμε και το αστύρευτο χιούμορ που είχε: What kind of fuckery is this?
Αναφέρει  και την  κόρη του Destiny, με την την οποία έχουν γεννηθεί την ίδια μέρα, 14 Σεπτεμβρίου. (Mr. Destiny, nine and 14)

Σε αυτό το τραγούδι που το πρωτοερμήνευσαν οι τέσσερις γλυκύτατες The Shirelles το 1960 κάνοντας νούμερο ένα στο τσαρτ της Αμερικής, η Amy Winehouse ξεδιπλώνει όλο της τον εαυτό. Τη μεγάλη της αγάπη της για τη μαύρη μουσική, την καλλιέργεια της σε αυτή και το ονειροπόλο προσωπικό της ταξίδι στη δεκαετία του ’60. Το μεγαλείο της ερμηνεύτριας, το εύρος της φωνής με τη χαρακτηριστική χροιά και το καλλιτεχνικό αρνητικό συναίσθημα (σύνηθες στους καλλιτέχνες), η ανασφάλεια, είναι όλα ξεκάθαρα σε αυτή την ερμηνεία. Θα μ’ αγαπάς? Θα μ’ αγαπάτε? Ή είμαι ένας εφήμερος θησαυρός? Δεν κατάφερε ποτέ να συνειδητοποιήσει αυτό το σπουδαίο κορίτσι το πόσο μεγάλο αποτύπωμα άφηνε σε κάθε της ερμηνεία στη μουσική. Την αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή, την αγαπάμε και θα την αγαπάμε. Γιατί σε κάθε άκουσμα της φωνής της, η καρδιά σκυρτίζει.

Dj Spector (00.00 – 02.00)

Ήταν αρχές του 2011 όταν κυκλοφόρησε το Lioness, η συλλογή με τα ακυκλοφόρητα τραγούδια της Amy Winehouse. Η Ελλάδα να δοκιμάζεται από την οικονομική κρίση, τα πράγματα να γίνονται όλο και ποιο δύσκολα για τον περισσότερο κόσμο και να μην φαίνεται κάποιο φως στον ορίζοντα.

Our day will come if we just wait a while, no tears for us, think love and wear a smile τραγούδησε η Amy, δίνοντάς μου ελπίδα και δύναμη ηρεμίας κάθε φορά που το άκουγα, ενώ παράλληλα με ταξίδευε στα γεμάτα 60s παιδικά και εφηβικά μου χρόνια επαναφέροντας στη μνήμη και τα ακούσματά μου την αριστουργηματική πρώτη εκτέλεση των Ruby and the Romantics από το μακρινό 1963, ένα κομμάτι που είχα στ’ αλήθεια λατρέψει πιτσιρικάς.

Δες σε πρώτη προβολή το Back to Black με τον Pepper 96.6

Πάρε μέρος στον διαγωνισμό για διπλές προσκλήσεις εδώ

Follow Pepper 96,6: facebook | instagram | tik tok | you tube