Απο την Μαρία Μεταξά
28/09/2020
Δυο χρόνια μετά τη μεγάλη επιτυχία του τελευταίου δίσκου τους και εν μέσω ταραχώδους χρονιάς, οι Βρετανοί μας επιστρέφουν στις καλές εποχές της punk, προκαλώντας διχογνωμία για στίχους και θεματικές.
Οι IDLES κυκλοφορούν σήμερα, 25 Σεπτεμβρίου, τον τρίτο δίσκο τους μέσω της Partisan. Δύο χρόνια μετά τη μεγάλη επιτυχία του τελευταίου δίσκου της, «Joy as an Act of Defiance», και εν μέσω μιας ιδιαίτερα ταραχώδους χρονιάς, η μπάντα από το Μπρίστολ επιστρέφει με εκρηκτική μουσική και στίχους που προκαλούν συζητήσεις.
Το «Ultra Mono», όπως είναι ο τίτλος του νέου άλμπουμ, γράφτηκε μέσα σε δύο εβδομάδες και ηχογραφήθηκε στα La Frette Studios, έξω από το Παρίσι. Η παραγωγή έγινε από τους Nick Launay και Adam Greenspan, ενώ συμμετείχε και ο παραγωγός της hip-hop Kenny Beats. Συμμετείχαν επίσης μουσικοί όπως ο Jamie Cullum αλλά και ο πολυοργανίστας και συνθέτης Warren Ellis (Nick Cave and the Bad Seeds).
Τα singles που κυκλοφόρησαν μέσα στο καλοκαίρι μας έχουν προϊδεάσει για ένα δίσκο που θυμίζει τις παλιές μέρες της punk μουσικής: έχει ήδη προκαλέσει διχογνωμία. Σημείο αμφισβήτησης και βάση των αρνητικών σχολίων που έχει δεχτεί η μπάντα είναι η ενδεχομένως επιφανειακή στιχουργική της προσέγγιση ορισμένων θεμάτων που απασχολούν την επικαιρότητα.
«He’s not a racist but in the village / Gotta drive half cut in the village
Model low crime rate in the village / Model race, model hate, model village
Got my head kicked in in the village / There’s a lot of pink skin in the village»
Μουσικά, το «Model Village» δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις παλαιότερες επιτυχίες των IDLES όπως το «Danny Nedelko», γρήγορο και πιασάρικο, μας εντυπώνεται με την πρώτη ακρόαση και το φανταζόμαστε ήδη live σε ανοιχτό χώρο. Ωστόσο, προκύπτει ένας προβληματισμός όσον αφορά τους στίχους. H επιλογή της βρετανικής επαρχίας ως σημείου αναφοράς και κριτικής εν έτει 2020 μοιάζει κάπως αναχρονιστική, τη στιγμή που στα πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα του Ηνωμένου Βασιλείου έχουν αυξηθεί τρομακτικά τα ποσοστά ρατσιστικής βίας.
Το δεύτερο single από το δίσκο, με τίτλο «Mr. Motivator», καλεί σε ενότητα απέναντι σε φασιστικές πρακτικές («All hold hands / Chase the pricks away»), ενώ στο ατμοσφαιρικό «Grounds» ακούμε τους στίχους «Saying my race and class ain’t suitable / So I raise my pink fist and say black is beautiful».
Νωρίτερα φέτος, η μπάντα σχολιάστηκε για το γεγονός πως άργησε να δείξει υποστήριξη στο κίνημα #BlackLivesMatter στα social media. Ο frontman Joe Talbot δήλωσε πως ενοχλήθηκε όχι τόσο για την κριτική που δέχεται, όσο για το ότι αυτή βασίζεται σε βιαστικά και αυθαίρετα συμπεράσματα. Η μπάντα αργότερα απηύθυνε έκκληση στους θαυμαστές της να υποστηρίξουν το κίνημα σε μία διαμαρτυρία, ενώ ο Talbot σχεδίασε καινούρια T-shirt με το λογότυπο της μπάντας, με την πώληση των οποίων συγκεντρώθηκαν περίπου £36,000 για να διατεθούν στο κίνημα.
«I am a Feminist!»
Ένα ζήτημα που έχει προκύψει είναι και αυτό του φεμινισμού· αξίζει να σχολιαστεί πως στο live album «A Beautiful Thing: IDLES Live at Le Bataclan» που ηχογραφήθηκε πέρυσι στο Παρίσι, ο Talbot ακούγεται να βροντοφωνάζει: «I am a feminist!». Η δήλωση του τραγουδιστή αποδείχτηκε παγίδα για την μπάντα, καθώς στη συνέχεια παρατηρήθηκε από τον Τύπο πως τα τρία support acts της περιοδείας της ήταν ανδροκρατούμενα (Fontaines D.C., Crows και LIFE). Ως απάντηση στην κριτική, o Talbot είχε δηλώσει τότε πως η μπάντα προσέγγισε καλλιτέχνες και των δύο φύλων, αλλά στατιστικά υπάρχουν λιγότερες μπάντες γυναικών.
Οι Idles στο studio για το Ultra Mono / Instagram photos
Πριν λίγες ημέρες, ωστόσο, ανακοινώθηκε η λίστα με τα support acts της επερχόμενης περιοδείας σε Ηνωμένο Βασίλειο και Ιρλανδία (Μάιος-Ιούνιος του 2021): όλα τα acts είναι γυναίκες! Τη μακροσκελή λίστα απαρτίζουν ονόματα όπως η Anna Calvi και η Jehnny Beth, η Sinead O’Brien και η Cate Le Bon, καθώς και μπάντες όπως οι Witch Fever.
«Ως λευκοί άντρες είμαστε κανονικοποιημένοι (στην πανκ κουλτούρα), αλλά καταλαβαίνουμε τώρα και επανεκπαιδεύουμε τους εαυτούς μας ―και το κοινό μας― ότι η ενσωμάτωση και ο εορτασμός της διαφορετικότητας είναι ριζικά για την ευτυχία», δηλώνει ο Talbot στο NME (https://www.nme.com/big-reads/idles-cover-interview-2020-ultra-mono-2755873).
Παρόλο που η προσέγγιση και η διατύπωση τέτοιων ζητημάτων μπορεί πολύ εύκολα να είναι προβληματική, το θετικό αποτέλεσμα είναι το ότι εν τέλει αυτά τα ζητήματα θίγονται και συζητούνται. Ακόμα κι αν έχουμε να κάνουμε με μια προσέγγιση που μοιάζει ρηχή και επιτηδευμένη, δεν υπάρχει αμφιβολία πως εν τέλει ο σκοπός επιτυγχάνεται.
Είναι γεγονός πως έχουμε να κάνουμε με μία πολύ δραστήρια μπάντα με τεράστια επιτυχία και διεθνή απήχηση. Aκριβώς γι’ αυτόν το λόγο, δεν είναι παράλογο που κρίνεται τόσο αυστηρά η επιλογή της να θίγει ζητήματα όπως η τοξική αρρενωπότητα και ο ρατσισμός. Οι παρεξηγήσεις δημιουργούνται με τον κατά τόπους άχαρο τρόπο που αυτά τα ζητήματα προσεγγίζονται μέσα από τους στίχους και τις δηλώσεις της· δεν είναι κακό να ενθαρρύνεται η επιδίωξη της λιγότερο προβληματικής οδού, αλλά δεν είναι και σοφό να χρησιμοποιούμε την υποψία έλλειψης βάθους στους στίχους μιας punk μπάντας ως βάση για να κρίνουμε την πρόθεση και τα κίνητρά της.
Άλλωστε, τα μέλη των IDLES υποστηρίζουν πως η επιθυμία τους για ισότητα, ενότητα και κοινωνική αλλαγή είναι ειλικρινής και γνήσια ―και δεν έχουμε λόγο να μην τους πιστέψουμε.
